മനസ്സ്

-- വീണു കിടന്നിരുന്ന
ഒരു കരിയില...
കാറ്റ് തൊടാതിരിക്കാൻ
പഴുതില്ലാത്ത ഒരു കോട്ട
അതിനു ചുറ്റും പണിതിരുന്നു ..

എന്നിട്ടും,
ഏതോ സൂത്രപഴുതിലൂടെ
കയറി വന്ന
ഇളം കാറ്റ്  തൊട്ട  കരിയില
ഇപ്പോൾ
പതറി പതറി നടപ്പുണ്ട്..

..........

ഓർമകൾ...

മുറിവുകളാണെന്നോ ?

അതോ

മുറിവിന്നാശ്വാസമോ ....?

രണ്ടുമാണ്

പക്ഷെ 

നിന്നെക്കുറിച്ചുള്ള

ഓർമ്മകൾ...

എന്റെ ശ്വാസം തന്നെയാണെന്നോ ..?

ഓരോ ശ്വാസത്തിലും നിശ്വാസത്തിലും ഞാൻ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ

എന്റെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള

തുടിപ്പുകൾ

നിന്റെയും....!!!

അസ്തമയം

എനിക്ക് നേരെ നീ നീട്ടിയത്
ജീവിതമായിരുന്നില്ല ,
മരണവും...!

രണ്ടിനും ഇടയ്ക്കുള്ള
എന്തോ ഒന്ന് ....

എനിക്ക് ജീവനുണ്ടായിരുന്നു
സ്വപ്‌നങ്ങൾ ചിറകിട്ടടിക്കുന്ന
ഒരു മനസും ..

സ്വപ്നങ്ങളെ മറക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചതും
ശ്വാസമില്ലാതെ ജീവിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചതും
നീയായിരുന്നു..

ഇപ്പോൾ, ഞാൻ...
ചക്രവാളങ്ങൾക്കപ്പുറത്ത്
സൂര്യനെ കാത്തുനിൽക്കുകയാണ് .....

എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചിത കൊളുത്താൻ !!
--